Αν όλη η ύλη γίνει κάποτε ακτινοβολία, τότε η πορεία του κόσμου ορίζεται μεταξύ δύο μηδενικών; Ξεκινήσαμε από το μηδέν για να καταλήξουμε στο μηδέν; Ακόμα, όμως κι αν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα και συμβούν τα γεγονότα, όλο αυτό το μυστήριο θα μπορούσε να είναι κάτι το τυχαίο;
Κι αν πάλι απορρίψουμε το τυχαίο, γιατί στο βάθος της, μια τέτοια υπόθεση κρύβει πολλές
αδυναμίες, τότε με τι άλλο θα μπορούσαμε να την αντικαταστήσουμε;
Αυτά κι άλλα πολλά κουβέντιασε με το γέροντα στο Άγιο Όρος…..
Δε χωράει καμιά αμφιβολία, πως το Όρος προσφέρει μια άλλου είδους «γνώση».
Είναι ξεχωριστό «πανεπιστήμιο», χωρίς η ιδιαιτερότητά του να μεταφράζεται σε ιδιορρυθμία. Έχει μια μοναδικότητα που εμπεριέχει μέσα της τη μυστική διαφορετικότητα των τρόπων συμπεριφοράς, της καθημερινής ζωής και του πνεύματος. Αλλά δυστυχώς εμείς σ΄αυτό το «πανεπιστήμιο» δεν μπορούμε να φοιτήσουμε και από τη «γνώση» που προσφέρει εμείς δεν μπορούμε να πάρουμε, γιατί είμαστε ακόμα «αναλφάβητοι».
Ας επανέρθουμε όμως στα κοσμικά. Με όλη αυτή την περιπλάνηση στον κόσμο της γνώσης για τη συγκομιδή απαντήσεων στα πολλά ερωτήματα που σχετίζονται με την προέλευση και την κατάληξη του σύμπαντος, διαισθάνομαι, φίλε, πώς να το πω, μια τελικότητα, έναν σχεδιασμό, αλλά δεν μπορώ επακριβώς να ξεδιαλύνω περί τίνος ακριβώς πρόκειται.
Όπως καλύτερα από μένα γνωρίζεις, πάντοτε οι άνθρωποι στέκονταν με απορία απέναντι στο μυστήριο της απαρχής και του τέλους του κόσμου, όσα κι αν γνώριζαν και ποτέ δεν εγκατέλειψαν την επιστημονική γνώση και έρευνα, όσες εξηγήσεις κι αν προσπάθησαν να δώσουν μέσω της πίστης. Η επιστήμη τελικά, φίλε, δε στοχεύει στην εξάλειψη της πίστης, αλλά αφαιρώντας από το πρότυπο, που δίνει αίσθηση και επίγνωση καταλήγει σ΄ένα σχετικό μυστήριο. Έτσι, αντί το φως να είναι κιτρινοπρασινοκόκκινο είναι μήκη κυμάτων που τα δείχνει ένας αριθμός.
Κι όσο οι φυσικοί θα διατείνονται πως έχουν τις εξηγήσεις για τα φαινόμενα του σύμπαντος, οι θεολόγοι θα εξακολουθούν να επιμένουν ρωτώντας, πως προετοιμάστηκε ο αιτιολογικός ειρμός στην αρχή.Κι όσο θα υπάρχουν απόλυτες επιστημονικές απόψεις, οι θεολόγοι θα αντιτείνουν τη μεσολάβηση του Θεού για το ξετύλιγμα του αιτιολογικού ειρμού. Νομίζω, όμως – και δεν ξέρω αν συμφωνείς – πως και οι δύο (επιστήμονες και θεολόγοι) αναρωτιούνται αν κάποτε θα μπορέσουν μεταξύ τους να συγκλίνουν, ή θα συνεχίσουν να κινούνται σε διαδρομές παράλληλες.Μην επαναλαμβάνεις το λάθος των πολλών. Η επιστήμη, μπορεί να είναι για τον άνθρωπο, ο καταλληλότερος ίσως τρόπος να ανασυγκροτήσει μια νοητή πραγματικότητα και να γίνει ίσως κυρίαρχος του κόσμου που τον περιβάλλει, αλλά δεν μπορεί παράλληλα να απαντήσει στις συγκινησιακές ανάγκες του.Τον μεγάλο Γερμανό φιλόσοφο και επιστήμονα Καντ, δεν τον άφηνε έκθαμβο μόνον ο έναστρος ουρανός, αλλά και ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου.
Σήμερα παρακολουθώ τους – δίχως Θεό – επιστήμονες να διαφοροποιούνται από άλλους συναδέλφους τους – με Θεό – επειδή δεν μπορούν δήθεν να θέσουν τα ίδια με αυτούς ερωτήματα και ούτε φυσικά θα μπορούσαν ποτέ να αναζητήσουν τις ίδιες απαντήσεις με αυτούς!Αυτό κι αν είναι επιχείρημα!Από την άλλη, όμως, μου είναι ακατανόητη και η ομολογία θεοπιστίας κάποιων άλλων , οι οποίοι απλά και μόνο βασίζονται στα εκάστοτε κενά, τις δυσκολίες και τα αναπάντητα ερωτήματα της επιστημονικής έρευνας και γνώσης! Κι αναρωτιέμαι, πάντοτε καλοπροαίρετα, αν με την πάροδο του χρόνου κάποια ή όλα αυτά τα κενά καλυφθούν, τα υποστυλώματα της πίστης τους θα καταρρεύσουν;
Ηλίας Μάρκου
