Πόσες δυσκολίες, αλήθεια, αντιμετωπίζουν οι Επιτροπές Βιοϊατρικής και Δεοντολογίας, όταν το σύνολο σχεδόν των μέσων ενημέρωσης, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, δεν ανταποκρίνονται με ευθύνη και συνέπεια στο λειτούργημά τους και διαπλέκονται με τα συμφέροντα που εμπορεύονται την υγεία των ανθρώπων.
Ο Μπαντιού, είχε ξεκαθαρισμένη άποψη για το επάγγελμα του δημοσιογράφου, το οποίο έλεγε πως έχει δύο όψεις, η μία είναι η βιοποριστική και η άλλη, που ίσως είναι και η πιο σπουδαία, έχει να κάνει με τη δεοντολογία και την επαγγελματική ευθύνη, τη θέση του, μέσα στην κοινωνία και τη συμβολή του στην εξυπηρέτηση του γενικού καλού. Σήμερα μπορεί η ανθρωπότητα να κατακλύζεται από την άμεση πληροφορία και την ταχύτατη ενημέρωση για όλα σχεδόν τα θέματα, αλλά οργιάζει και η παραπληροφόρηση και η προπαγάνδα.
Σήμερα τα βιοηθικά διλήμματα αναμφίβολα πολλαπλασιάστηκαν μετά την επέκταση της επιστημονικής γνώσης στο ανθρώπινο γονιδίωμα. Η βιοϊατρική έρευνα στις μέρες μας έχει να αποδείξει σημαντικές επιτυχίες τόσο προς την κατεύθυνση της πρόληψης, όσο και της θεραπείας πολλών ασθενειών.
Κι αν ανέκαθεν σε όλους σχεδόν τους πολιτισμούς η ανακούφιση, ο μετριασμός ή και η εξάλειψη του πόνου της αρρώστιας ήταν μόνιμη επιδίωξη, κάτι σαν ηθική επιταγή, σήμερα η επιστημονική πρόοδος έκανε τα πράγματα πιο περίπλοκα. Έτσι, προέκυψε η Βιοηθική ως επιστημονικός κλάδος για να εξετάζει την ηθική των εφαρμογών της βιοτεχνολογίας και της ιατρικής γενικότερα. Διάχυτος πλέον είναι ο προβληματισμός καθώς και η ανησυχία για το που μπορεί να οδηγηθεί η ανθρωπότητα από την τυχόν κατάχρηση των επιστημονικών ερευνών και ανακαλύψεων, ενώ οι φωνές ακόμα και στα ενδότερα της επιστήμης που συστήνουν αυτοπεριορισμούς στις εφαρμογές πληθαίνουν.
Στα πλαίσια του υγιούς προβληματισμού και με βάση τις αιώνιες ανθρωπιστικές αξίες συστήνεται να μη προχωρήσουν κάποιες από τις εφαρμογές της τεχνολογίας στην ιατρική ή και να ανασταλούν προσωρινά κάποιες κλινικές δοκιμές, όπως και η χρησιμοποίηση ανθρώπων ως πειραματόζωα, για να υπάρξει ο απαραίτητος χρόνος, ώστε να μελετηθούν ηθικά. Κι αυτό φαίνεται λογικό, αλλά ηθικό είναι;
Αρκεί να σκεφτεί κανείς το πως αισθάνεται κάποιος γονιός που ζητάει απελπισμένα ένα ιατρικό θαύμα για το παιδί του που σβήνει.
Ποιος θα μπορούσε να τον πείσει αυτόν τον άνθρωπο να περιμένει για την εφαρμογή μιας νέας τεχνολογίας, η οποία του δίνει έστω και αμυδρές ελπίδες, μέχρι να αποφανθούν κάποιοι αν πρέπει να γίνει; Πόσο ηθικό είναι να παρεμβάλλονται περιορισμοί ή αυτοπεριορισμοί στην ιατρική έρευνα και εφαρμογή που στοχεύουν στην αποκατάσταση της βλάβης της υγείας, μέχρι να συναποφασίσουν οι εκφραστές της ηθικής;
Ηλίας Μάρκου
