Κάποια από τα αμέρωτα άλογα καλπάζουν
λίγο πριν το χάραμα ψηλά στο κορφοβούνι.
Ξέκοψαν από τη μεγάλη αγέλη μεσάνυχτα
κι αγέρωχα συνεχίζουν κάτω από τ΄αστέρια!
Οι όμορφες πλούσιες χαίτες τους ανεμίζουν
και τα λαμπυρίζοντα ιδρωμένα μέτωπά τους
πασπαλίζονται από τ΄απομεινάρια της αστερόσκονης
καθώς πέφτουν από πάνω σιωπηλά κι ανάλαφρα
και στροβιλίζονται από το αγριοβόρι της νυχτιάς.
Σε λίγο θ΄αρχίσει ν΄αχνίζει μακριά το βαθύ κόκκινο
και θα δυναμώνει το αμυδρό φως της αστροφεγγιάς
που πάντα πριν την αυγή μοιάζει να τρεμοσβήνει….
Στον καλπασμό αυτών των ατιθάσευτων αλόγων
η αίσθηση της ελευθερίας αποκτά ξεχωριστό νόημα!
Μετά όλα και πάλι επανέρχονται στα ίδια…
Όλες οι αισθήσεις είναι δέσμιες της πραγματικότητας
αυτής που διαχέεται στην απεραντοσύνη του ορίζοντα.
Ηλίας Κ. Μάρκου
