Του Ηλία Κ. Μάρκου Υποστρατήγου ε.α. ΕΛ.ΑΣ. – “Εικόνες της ζωής με λέξεις”

Τα δικά μου ενδιαφέροντα, όσον αφορά τις μελέτες, εδώ και χρόνια έχουν έναν σταθερό προσανατολισμό και είναι στραμμένα προς την κατεύθυνση της αναζήτησης ενός βαθύτερου νοήματος για την ανθρώπινη ύπαρξη. Δεν αναζητώ θέσφατα απαντήματα στης ζωής τα ερωτήματα κι ούτε ποτέ πίστεψα πως υπάρχουν λύσεις πανάκειες για όλα τα μικρά και τα μεγαλύτερα προβλήματά της. Ταξιδεύω απροκατάληπτα με τη σκέψη, αλλά και με τη καρδιά όπου χρειάζεται, στην απεραντοσύνη της γνώσης και συγκεντρώνω τις εντυπώσεις μου από αυτό το αλαργινό και σαγηνευτικό περιπετειώδες ταξίδι στην απύθμενη δεξαμενή της μνήμης. Εκεί πάντα ψάχνω, βρίσκω και ανασύρω όσα μου είναι απαραίτητα για να χτίσω τις απόψεις και τις πεποιθήσεις μου.

Από αυτή την ίδια δεξαμενή αντλώ έννοιες και λέξεις, για να εκφράσω τις αγωνίες και τους προβληματισμούς μου με τα στιχουργήματα, τα οποία μοιράζομαι με τους συνανθρώπους μου. Δεν είναι στις προθέσεις μου να εκπέμψω μηνύματα, γιατί δεν είμαι μηνυματοφόρος κι ούτε ποτέ ένιωσα κοινωνικός κήρυκας. Ούτε δάσκαλος είμαι, γι αυτό και δεν καταλήγω εύκολα σε συμπεράσματα. Όποιος σε συμπεράσματα φτάνει, αυτός διδάσκει, αλλά εγώ πιστεύω πως για να διδάξει κάποιος πρέπει να είναι ΔΑΣΚΑΛΟΣ (με όλα κεφαλαία τα γράμματα). Εγώ, με τα πεζο – ποιήματά μου, απλά τις δικές μου αμφιβολίες και βεβαιότητες καταθέτω, τις σκέψεις και τα συναισθήματα μοιράζομαι. Κι είναι αυτή η διαδικασία λυτρωτική για μένα. Είναι πραγματικά ξεχωριστό κάθε φορά το προσωπικό μου βίωμα όταν γράφω, γιατί αισθάνομαι απελευθερωμένος από τις μικροασχολίες της καθημερινότητας, τις βιοποριστικές μικροφροντίδες κι αφήνομαι στη θέαση του κόσμου. Η ενασχόλησή μου με το γράψιμο έχει διαποτίσει την ύπαρξή μου ολόκληρη, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που φτάνω μέχρι το σημείο να αναρωτιέμαι πως καταφέρνουν οι άνθρωποι που δεν γράφουν και δεν διαβάζουν να μην ταυτίζονται με την ανιαρή, την άνοστη και συμβατική πραγματικότητα της καθημερινότητας. Δεν είμαι σίγουρος αν μ΄ αρέσουν ή αν με ικανοποιούν αυτά που γράφω, και μακάρι να έγραφα καλύτερα, αλλά καθένας γράφει όπως μπορεί. Δεν είμαι επαγγελματίας συγγραφέας και όπως μόλις προείπα, γράφω από εσωτερική και μόνο ανάγκη, όταν αυτή από κάποια αιτία εκδηλώνεται. Τώρα, αν αξίζουν αυτά που γράφω, εσείς που θα τα διαβάσετε θα το κρίνετε και θα είναι αυτή η δική σας κρίση που θα καθορίσει την πορεία και τη διάρκειά τους στο χρόνο…